Toen ik inmiddels meer dan 25 jaar geleden mijn liefste leerde kennen was ik voor haar nog de utopische prins op het witte paard. Het was diep in de nacht, na een intensieve reisbegeleiderstraining bij de jongeren afdeling van het NIVON.

We stonden onder een afdakje van ONS HONK, een aftands houten ex-scouting gebouwtje in de bossen van Lage Vuursche, dat voor ons in korte tijd een tweede thuis was geworden. De maan was vol en zette het hele bos in een kitscherig wit licht. Daar stonden wij. Ze keek me aan, na een avond van diepe gesprekken.

‘Val je … heel misschien … toevallig… óók op meisjes?’ vroeg ze me.

QUE:
Oude man kijkt in de verte terwijl de tranen in zijn ogen springen.

MORGAN FREEMAN:
De maan en de tijd en de liefde en de voortdurend boeiende gesprekken en levenswendingen hebben mijn antwoord vereeuwigd. Nog regelmatig vertelt ze me dat zij zich toen als 17 jarige had voorgenomen om ooit met ‘iemand zoals ik’ te trouwen en oud te worden. En dagelijks doe ik mijn stinkende best haar wens uit te laten komen.

Wie is iemand zoals ik?

Al sinds mijn 13e worstel ik met die vraag. Ik baalde in de brugklas dat Every Day Zen buiten de scope van de lessen Engels viel. Ik smulde van de boeken van Yoko Beck, Robert M. Pirsig en Patanjali. Ik kocht een housebroek om er in godsnaam maar bij te horen. Futiliteit.

Dit jaar kreeg ik van een van de leden van onze kleine en gemoedzame LHBTI+ community in Wageningen te horen dat ‘iemand zoals ik’ geen bestuurslid zou mogen zijn van een LHBTI+ vereniging.

Gezien het feit dat ik geen idee heb wie ‘iemand zoals ik’ is en zeker niet tot welke groepen ‘iemand zoals ik’ mag behoren, was het voor mij een onmogelijke opgave om daar een zinnige reactie op te geven.

En nu, overspannen thuis, met misschien nog meer vragen dan ooit, een onzekere blik op de toekomst en levend in een wereld waarin individualiteit nog kostbaarder is dan een druppel water, kan ik steeds duidelijker antwoord geven.

Wie is iemand zoals ik?

[insert heart emoji here]