Het is nu net iets meer dan een week geleden dat ik mijn afscheidsborrel nuttigde bij Webleads. Best een gekke ervaring om na bijna vier maanden ziekteverlof, voor het eerst en meteen ook voor het laatst op kantoor te komen. Een kantoor dat in die tijd lang ongebruikt is geweest en in de tussentijd aardig is verbouwd.
Waar eerst kale witte muren en een strak plafond een galm produceerden waar menig sound engineer jaloers op zou zijn, maken nu een complete boom en groene mospanelen de ruimte bijna tot een oase van rust. Bijna, want met 12 personen is het nog steeds vrij vol. Twaalf personen waarmee ik vier jaar heb samengewerkt en van wie ik veel heb geleerd.
Een flink deel van mijn collega’s stond rondom mij in de nog altijd galmende kelder terwijl ik in het zonnetje werd gezet met een speech waarbij ik zelf moeite had mijn tranen binnen te houden. Zo’n moment van ontmoeten. De baas, tegelijk gelijk een vriend, een medemens, die zijn gedachten uit, maar ook zoveel meer dan alleen zijn gedachten. Zo’n moment dat dingen klikken, sluiten, deuren openen en herkenning en erkenning zich ontsluiten.
Een hoop opgeblazen lucht uiteraard, haha!. Maar ook wat diep rakende herkenbare zaken. Het leren is wederzijds! #loveemoji
Als de arm van een octopus trekt zo’n moment zich meestal oogverblindend snel weer terug. Een beetje het gevoel dat ik in mijn eerdere blogje ‘Naakt op straat ‘ probeerde uit te drukken. Ik beken (nadruk op de laatste klemtooon) dat ik eenmaal thuis aangekomen in mijn vertrouwde, rustige omgeving, nog een half uurtje uit heb zitten huilen.
Het raakte mij dat ik van diverse collega’s nog leuke berichten ontving zelfs nadat mijn laatste salaris was gestort. En dat precies op dit moment ook iemand mij benaderde om te praten in het kader van mijn activiteiten bij SHOUT Wageningen. Zo blijkt dat in de chaos van mijn eigen leven ik wellicht, hopelijk, toch een soort rust kan bieden in dat van een ander.
Ultiem is het toch een gevoel van saamhorigheid, begrip, wederzijdse acceptatie waar wij allemaal naar streven. Dat is nu op een lukraak gekozen dinsdagavond mijn conclusie.
Is het Luk Raak, of Lu Kraak? Mijn excuses aan mijn Nederlands lerares Mvr. Lansdaal. Ik heb het mijn zoon gevraagd en die kan het weten want die doet nu eindexamen Nederlandsch. Ik heb nog geen antwoord gekregen.
Ik luister graag naar de experts. Gaat het om Covid? Gaat het om de Zin van het Leven? Gaat het om de Kern Van Mijn Eigen Ikje? Ik heb nog geen antwoord gekregen.
De enige expert wat mij betreft, is de tijd. Die zal het leren. En hopelijk, als de tijd eindelijk voldoende kennis heeft vergaard, kan ik er mijn graantje van mee pikken [mee van pikken. red] [pikken – heheh see what I did there]. Een beetje zoals de diverse profeten die mijn zonden overnemen. Of vergeten. Of teniet doen. Waarbij ze vooraf uiteraard duidelijk gespecificeerd hebben wat mijn zonden zullen zijn zonder mij daarvan een duidelijke handleiding te verschaffen.
Een handleiding is er niet. Een degelijke, objectieve handleiding zal er nooit komen.
Ik pleit daarom voor een hartleiding. De Harte Waarheid. Een ‘volg je hart’ zonder commerciele bijbedoelingen. Een hartgrondelijk ‘wees jezelf’, een ongegeneerd ‘Ik Ben Vincent’ is wat mij momenteel op de lippen ligt.
Maar voordat ik dat uitspreek, wil ik iedereen bedanken. Mijn manager, mijn kinderen, natuurlijk mijn producer en mijn redactie. Mijn reductie. Mijn fictieve vrienden. En de vrienden die niet fictief blijken te zijn geweest (nogmaals excuses Mvr. Lansdaal).
Vandaag ben ik geboren. Vandaag maak ik er het beste van.
Morgen zien we wel verder. Eerst uitslapen.
Yours forever.
Vincent