Kamperfoelie in de ochtendregen. Druppeltjes sieren elk blaadje in mijn tuin en maken van mij een rijk man. Als ik rond acht uur ‘s ochtends met mijn jongste zoontje aan de hand richting de Albert Heijn wandel, een luxueus ontbijtje bij elkaar verzamelen als doel, dringt de ochtendregen diep in mij door.
Mijn jas is waterdicht maar de frisheid van die blinkende druppels trekt zich daar niets van aan. Door neus, huid en ogen dringt hij binnen, samen met het vochtige zand, de verre dennen, de galmende vogeltjes en dat vrolijke jongetje dat in mijn hand knijpt. Zelfs de ochtend drukte in de Albert Heijn kan die heerlijke regen niet uit mijn hoofd verbannen.
Zen meester Jeff Shore vroeg mij gisteren te omschrijven waar ik was in mijn beoefening van zen. Reden daarvoor was mijn inschrijving voor de vijfdaagse Sesshin* in september, die door hem geleid wordt. Ik vertelde hem dat ik geen idee had. De zen weg heeft geen begin, midden of eind. Het is geen route waar je een punaise in kunt prikken en dan zeggen: “Daar sta ik”.
Ik legde hem uit dat ik zo’n twintig jaar af en aan bezig ben geweest, wat ik zoal met zen heb gedaan in die tijd. Meer wist ik niet te zeggen. Hij bedankte mij vriendelijk voor mijn antwoord, vroeg me een aantal PDF’jes tot mij te nemen – niet alleen maar lezen en hem daarna vóór het eind van de maand te laten weten ‘waar ik precies ben in mijn zen beoefening’.
Uhm, had ik die vraag niet zojuist zo goed en kwaad als ik kon beantwoord?
De PDF’jes heb ik nog niet gelezen, maar toen ik daar liep vanochtend, met mijn zoontje in de hand en de ochtend in mijn hoofd, drong het antwoord tot mij door.
Kamperfoelie in de ochtendregen.
*Een sesshin is een periode van een of meerdere dagen waarin vrijwel continu zen meditatie beoefend wordt, tijdens de sesshins van Jeff Shore zelfs dag en nacht. Zeer intensief dus!
