Sinds mijn Ierse avontuur in Ennis – dat is nu zo’n 9 weken geleden- loop ik met een stevige peesontsteking in mijn enkel. Korte afstanden kan ik zonder veel moeite hink-strompelen, maar tijdens een bezoekje aan de dierentuin zijn twee krukken mijn beste vrienden. Naast een hoop bezorgde vragen van mensen om mij heen maar ook geweldige hulpvaardigheid van pretpark- en dierentuinpersoneel, levert het me nog iets op:
Ik word gedwongen om te slowdownen, letterlijk stap voor stap door het leven te gaan.
Haast bestaat niet meer. Voordat ik actie onderneem haal ik even diep adem. Is het nodig? Moet het nu? Als ik de trap op ga, zorg ik dat ik meteen alles doe dat boven gebeuren moet, zodat ik niet nog eens omhoog hoef te hinken. Mijn leven wordt nog eenvoudiger, efficiënter. Het blijkt vaak helemaal niet zo moeilijk om deze letterlijke slowdown ook figuurlijk in de dagelijkse gang te verweven.
Elke ochtend 40 minuten mediteren is een perfect begin van de dag. Steevast sta ik om 6:00 naast mijn bed, ook als ik de dag ervoor om twee uur ‘s nachts pas in bed lag. Moeheid is er niet, wel helderheid en rust. Stap voor stap. Als ik iets moois zie, zoals deze ochtend het bovenstaande tafereel, heb ik nu meer dan ooit de tijd om te stoppen en te kijken. Steeds minder vaak gestoord door gedachten en de tunnelvisie die in onze maatschappij vaak verward wordt met doeltreffendheid en concentratie, zie ik minder… en tegelijk juist meer en meer…
Ja, het is pijnlijk. Ik ben me, op een oncomfortabele manier gedwongen, zeer bewust van elke stap die ik zet. Is het erg? Nee.
Het is een zegen, deze ontsteking. Elke stap schudt me opnieuw wakker uit de verdoving die ons mensen zo eigen is geworden. Elke stap herinnert mij eraan dat ik nu leef en hier. Dat er geen andere plaats is waar ik nu kan zijn, niets anders wat ik kan doen, dan dit. Nu.
Terwijl eindelijk de dagen kouder worden, de zon lager staat en mij op weg naar mijn werk trakteert op lichtjuwelen, lange, bedachtzame schaduwen en indrukwekkende wolkenpartijen, besef ik dat de heldere blauwe lucht die je hier boven ziet, alom en altijd aanwezig is. Met mijn pijnlijke enkel in de wolken strekken mijn gedachten zich traag en licht over de aarde uit tussen de stoppels van de mais. En terwijl ik de foto maak en de prille herfst fris in mijn longen voel prikken, staat de tijd even stil.
