[vc_row][vc_column][vc_column_text]Tijd is een ratelslang, een vreemd, onvoorspelbaar beest. Het ligt onder je bed en probeert je ‘s nachts bang te maken op een onbewaakt moment. Het zit in de kast te wachten tot het je kan bespringen. En even met je stokje zwaaien en je verbeelden dat het rolschaatsen aan heeft is slechts tot op zekere hoogte effectief. Tijd neemt altijd een loopje met ons. Richting het verleden, of richting de toekomst. In beide gevallen zijn het fictieve situaties die we dan tegen komen, hoewijl ze soms zo echt lijken dat we de werkelijkheid en de fantasie niet meer van elkaar kunnen scheiden.
Volgende week bijvoorbeeld ga ik naar de sneeuw. Ik heb daar ongelofelijk veel zin in! Ik verheug me er op. Dat doe ik aan de hand van de foto’s die ik alvast in mijn hoofd gemaakt heb van de situatie zoals ik denk dat die zal gaan zijn. Gelukkig leer ik steeds beter die foto’s te zien als een soort glossy magazine, gephotoshopped en al.
Het heeft niets met de realiteit te maken. De realiteit is iets dat wij mensen vrijwel nooit echt zien. 99% van de tijd kijken naar de foto albums in ons hoofd in plaats van naar de wereld zoals hij werkelijk is. We lachen om onze kinderen die zo goed in hun eigen fantasie werelden kunnen leven, maar zelf doen we het niet veel beter!
Eshu Martin van ZenWest zencentrum in Canada benadrukt dat nog wel eens door plotseling hard te schreeuwen wanneer hij praat. De luisteraar schrikt dan flink. Daar ben je dan even in het moment van nu! Even, voor een kort moment, is er geen verleden, geen toekomst, alleen nu. Maar als je door hebt dat er niets aan de hand is, zak je weer weg in je fantasie, je gedachten.
Zodra je in de realiteit leeft, in het nu, speelt tijd geen rol meer. Is er geen reden om bang te zijn of te fantaseren over de toekomst, of het verleden. Ik herinner me het moment nog goed, jaren geleden, dat ik met 80 kilometer per uur zijwaarts over de snelweg schoof, met aan de rechterkant uitzicht op de weg en links uitzicht op de grill van een vrachtwagen. Het enige dat ik dacht was: “Heb ik weer!” en ik wachtte geduldig af tot de situatie veranderde. Geen angst, geen fantasie. Dat kwam pas later, toen ik in de middenberm tussen voorbijrazende auto’s stond te wachten op de politie en me realiseerde dat ik zomaar dood had kunnen zijn, toen ik me afvroeg wat er nu zou gaan gebeuren. Twee dingen die totaal irrelevant waren en eigenlijk nog steeds zijn.
Bovenstaande foto van een ratelslang nam ik in Burgers Zoo in Arnhem, een week of twee geleden. Hij deed me denken aan de realiteit, zo stil liggend in zijn kooi, met waakzaam oog en een ratel bij de hand. Of eigenlijk, bij de staart. Mijn eigen ratel heb ik altijd bij me, en als ik mezelf erop betrap dat ik weer die Privé of Story in mijn hoofd aan het lezen ben, geef ik er een lel tegen, haal even adem. En toch… nog anderhalve week…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
