Nog nooit in mijn leven heb ik zoiets meegemaakt. Zelfs twee dagen later wordt ik telkens opnieuw overdonderd wanneer ik terug denk aan de lachende gezichten langs de oevers van de Utrechtse grachten. Voor het eerst in mijn leven was ik op een Gay Pride festival. Niet als toeschouwer, veilig verstopt in de massa, maar als deelnemer, dansend voorop de boot van SHOUT.
Het heeft me wat overredingskracht gekost om mezelf te overtuigen het inschrijfformulier te versturen. Relatief veilig achter mijn computer een coming out filmpje maken, op Facebook waar de meeste mensen die mij volgen mij toch al wel een beetje kennen – de andere achthonderd zien mijn berichtjes toch niet – is één ding. Deelnemen aan zo’n Canal Pride is wel even wat anders.
Ik vond mezelf al heel dapper toen ik tijdens het 5 mei festival in Wageningen de informatiekraam van SHOUT bemande. De moeder van een klasgenootje van mijn jongste zoon heeft die dag van een afstandje wel vijf minuten in complete verwarring naar me staan staren. Ze heeft me toen niet aangesproken. Daar stond ik, licht nerveus en toch trots. Hier ben ik, zoals ik ben! Maar op 5 mei is iedereen bezig met feesten en niet met LHBT awareness. De lachende gezichten worden veroorzaakt deels door de fijne muziek maar naarmate de dag vordert ook grotendeels door de drank.
Zo anders was het feest in Utrecht.
Even loskomen in het begin, mijn teen in het koude water dopen. Toen ik aankwam bij de kade, waar alle boten al lagen te wachten, viel het eerste schot, recht in mijn hart: Vooraan lag de boot van de politie. ‘Roze in Blauw’. Wat een moed is er nodig om in een macho cultuur als die van de politie voor jezelf op te staan.
Wat een bewondering ook heb ik voor al de extravagante drag queens die met venijnige blik de hele wereld een schop in het kruis verkopen en tegelijkertijd symbool staan voor de ongegeneerde vrijheid waar iedereen op deze aardkloot eigenlijk zo naar smacht. Voor de hunks met ontbloot bovenlijf, strak spandex kruis en regenboogvleugels, die me in hun spiegelende zonnebrilglazen en tikje jaloezie terugspelen. Wat een liefde voel ik voor de deelnemers op mijn eigen boot. Een bijzondere mix van middelbare-school leerlingen, studenten, een transjongen, oud gedienden en asielzoekers die allemaal in hetzelfde schuitje zitten en de moed hebben zich hier te laten zien.
Hier zijn wij, zoals we zijn! En het is mooi, en goed!
En in tegenstelling tot welk ander festival dan ook, deze liefde en eenheid wordt, in ieder geval voor een dagje, weerkaatst tussen de muren van de stad, weerspiegeld in de grachten en de ogen van de toeschouwers. Lachende gezichten, niet van drank of baldadigheid, maar van aanmoediging, acceptatie, eenheid. En ik sta midden op de boot en ik ga uit mijn dak. Ik moedig de anderen aan dat ook te doen, ondanks dat ik zelf misschien nog wel de meeste aanmoediging nodig heb. De meesten op de boot zijn minimaal tien jaar jonger, nu al uit de kast. Zij durven het aan, op die leeftijd al! De bewondering die ik voel vloeit over en vult de gracht.
Twee weken geleden nog lukte het ons om tijdens een voorlichting zo’n sfeer in de klas te creëren dat twee meisjes tijdens de les uit de kast durfden te komen! Geweldig! De trieste kanttekening is dat dit in een reguliere situatie niet zomaar had gekund. Daarom helaas nog de noodzaak voor Gay Prides over de hele wereld.
Zoenen op straat, handen vast, zonder angstige blikken over de schouders, is voor de meeste LHBT’ers zelfs in Nederland nog steeds een utopia. Maar afgelopen zaterdag in Utrecht dansten duizenden mensen op dezelfde beat, met hetzelfde hart, in dezelfde wereld. Voor een dag was er eenheid. Voor een dag heerste de liefde. En elke zoen van man met man en elke dans van vrouw met vrouw deed ogen stralen en tilde de stad op tot nog grote hoogten en ik dreef daar vederlicht als in een droom doorheen.
Nog nooit kon ik mezelf zo laten zien als toen, zonder angst voor repercussie van mijzelf of mijn omgeving. Nog nooit voelde ik me door zoveel mensen, vreemden en toch familie, zo compleet geaccepteerd, geliefd, vrij!
Zolang er nog mensen bang zijn om hun persoontje op school de vrijheid te geven, zolang er nog kans is dat iemand doet wat ik ooit deed; een wezenlijk deel van wat ik mezelf noem gevangen zetten in een isoleercel, zal ik dansen op de boten, lopen in de tochten en proberen uit te dragen wat ik inmiddels ervaar als het belangrijkste dat een mensenleven kan bieden.
Eerlijkheid, gelijkheid en onvoorwaardelijke liefde voor iedereen. Bedankt, Utrecht, en alle deelnemers op de boot en aan dit geweldige feest, dat ik daar deze zaterdag een slokje van mocht proeven.
