De kleur van dit seizoen is diep, diep rood. Open je ogen, kijk om je heen! Overal… Eerst langzaam, dan sneller dwarrelen ze van links naar rechts, draaiend om hun as, naar beneden, om in de modder vertrapt te worden onder nietsontziende voeten.
Meestal komt het over mij heen als een zachte, koude maar toch warme deken. Panta rei, ouden menei.
Maar dit jaar maakt het mij triest, boos, machteloos.
Dit jaar beïnvloedt het seizoen ons allemaal, niemand blijft ervan verstoken, kouder, kouder totdat wij de winter van 1945 collectief herbeleven. Niet fysiek maar emotioneel.
Want het is geen herfstrood, dat dit seizoen kleurt, maar schaamrood. Het zijn geen bladeren die verwelken en tragisch in de modder worden vermalen, maar stukjes menselijkheid. Dit seizoen doen wij de kerken, kazernes en opvanghuizen op slot, warmen wij ons aan brandende auto’s en ontvangen wij kogels voor kerstkaarten. Aan de plastic dennenboom hangen niet langer de glimmende kerstballen die symbool staan voor appels en vruchtbaarheid, maar échte appels, met retina touchscreens, waar wij met rotsvaste overtuiging ons zieleheil aan toevertrouwen, waarop wij onze nieuwe Bijbels en Korans altijd bij de hand hebben, de hoofdstukken handig samengevat tot een foto met een zin erboven en een zin eronder.
Dit seizoen is een bijzondere tijd, waarin wij van oudsher één zijn als mensheid, onze kwetsbaarheid in elkaar herkennen.
Ik ben nog maar 37 jaar oud, maar wat ik in al mijn mijn jeugdige domheid al wel ontdekt heb, is dat stiekem niemand ooit oud wordt. Dat niemand echt anders is. Golven op een uitgestrekte oceaan.
Het is zo makkelijk ons te laten verleiden door uiterlijke verschijning, een snor, rimpel, hoofddoekje of wandelstok. Maar wie écht eerlijk zijn blik naar binnen wendt zal zien dat uiteindelijk, zonder uitzondering, iedereen nog steeds dat kleine jongetje of meisje is, dat met betraand gezicht, vol angst en onbegrip vlucht voor zijn demonen en met uitgestrekte armpjes roept tot mamma er weer is. Die lieve mamma die alles met een kusje weer goed kan maken.
Panta rei, ouden menei. Mamma is dood. Wie neemt haar plaats in?
De vacature is open, er is plek voor 16.920.510 nieuwe medewerkers.
Wat een schitterend stuk, ik heb het met ontroering gelezen.
Ik sluit mij aan bij Marjolein en geef je een knuffel
Fair play dude.
Prachtig geschreven…
Prachtig geschreven, respect, en herkenbare gevoelens….
Poeh. Even slikken. Mooi man.
Heel mooi. En heel waar. <3
I love the Autumn The light fall does things things !!
Vooral dat schaamrood is voor mij heel herkenbaar. Op dit soort dagen durf ik het te zeggen dat ik me schaam om Nederlander te zijn!
Prachtig geschreven
Ook hier schaamrood, heel herkenbaar wat je schrijft en heel mooi verwoord.
Mooi…en waar
Die voortdurende onfaire hardheid doet inderdaad pijn, steeds opnieuw. Ons rest soms enkel nog de eelt op de ziel er keer op keer weer af te schrapen.