Al een dag of drie zit ik hier in de huiselijke ziekenboeg. Een hoofd vol wolken en rond de 38 graden koorts. Vrouw en kinderen in dezelfde, grieperige situatie op de nieuwe, tweedehands bank die wij afgelopen weekeind nog hebben opgehaald en die groot genoeg is om het hele gezin inclusief hond knus te herbergen. Iedereen geniet met halve ogen van Disney+ waarop ik tot mijn grote vreugde de originele versie van Peter en de Draak ontdekte! Een wereld van nostalgie gaat voor mij open. De hele serie van Herbie. Escape to Witch Mountain. That Darn Cat. Dat was de tijd dat film maken nog handwerk was…

Het is stil geweest op dit blog, voornamelijk omdat het buiten het blog om heeft gestormd. De huidige bewolking geeft mij weer eens tijd om -zij het met trage hersenen- een artikel te schrijven.

Maar waar te beginnen? En hoe? Wordt het weer een semi-poetisch relaas, ga ik gewoon mijn hart luchten? Mijn handjevol lezers vervelen met de zoveelste egotrip?

Tijdens mijn vakantie in Engeland, voornamelijk op de hike die ik met Evelijn maakte op Dartmoor, realiseerde ik me nog eens hoezeer er geen verschil is tussen mijn ervaring en die van alle andere mensen. En tegelijk dat elke ervaring, elk mens en daarmee elke werkelijkheid uniek is. Wellicht valideert dat de egotrip die een blog behelst? Misschien ook niet… met mijn hoofd in de wolken boeit het me niet zo. Ik zwalk deze dagen tussen een radeloosheid over het lot van de wereld en een harde, ongevoelige ik-doe-lekker-m’n-ding-fuck-the-world-houding. Dat komt door Greta en Donald en nog een handje vol mensen dat ik tegen heug en meug probeer te volgen in het nieuws.

Dus dan maar kort door de bocht.
M’n moeder is dood en we gaan over 3 weken haar as uitstrooien vanaf een viskotter bij de kust van Scheveningen.
Een man waarvan ik zielsveel houd heeft vandaag een herseninfarct gehad – hij lijkt min of meer OK maar het beheerst toch mijn dag. Jezus.
Ik baal vanuit de grond van mijn hart dat ik niet op m’n werk kan zijn omdat mijn hoofd vol wolken zit.
Ik ben ook blij dat ik sinds lang weer eens meer dan x uur achter elkaar mijn vrouw en kinderen zie.
Ons bedrijfje ZapTeam loopt als een trein. Super.
Maar dan… Robert de Niro.

Wie, zeg je?
Robert de Niro.

Ik spring terug naar toen ik ongeveer eind tienerjaren oud was. Ongeveer in de eindexamen klas. Misschien iets daarvoor. Om eerlijk te zijn loopt de tijd in die tijd in mijn herinnering niet helemaal zoals de wetenschap zou willen. Ik was zoals ze dat in de literatuur mooi verwoorden ‘in de war’. Het was een tijd waarin ik regelmatig in de bioscoop zat, met Robert tegenover mij, bovenmenselijk groot op het scherm. Hij was niet overweldigend in schoonheid of persoonlijkheid. Wel in aanwezigheid. Misschien dat hij daarom een verbindende factor is tussen mij en die tijd…

De tijd dat ik met A naar de bioscoop ging. Mijn eerste schreden op het openlijke LHBTI pad. Mijn eerste inzicht in een wereld waarin ik voelde dat ik thuis was, mijzelf kon zijn. A was mijn leraar op de middelbare school. A was begrijpend, vriendelijk, ouderlijk. Ik was stiekem een beetje verliefd op hem. Niets ernstigs, niets heftigs. Misschien niet eens echte verliefdheid maar eerder het gevoel van thuiskomen, ‘belonging’ waar zoveel mensen naar smachten. Eerlijk als ik was vertelde ik vertrouwenspersonen over mijn ervaringen, mijn gevoelens. Het gevolg was dat ik snel weer in mijn eentje stond. Begrijpelijk, vanuit een educatief perspectief. Maar wat ik er destijds van leerde, is dat ik beter mijn mond kon houden. Dat mijn ‘vertrouwenspersonen’ wellicht niet zo betrouwbaar waren, een eigen agenda hadden. Mijn vertrouwen in mijn eigen belang konden schenden. Mijn vertrouwen in hen werd omgezet in het afbreken van mijn langzaam opgebouwde vertrouwen en vastigheid in een vreemde wereld.

Robert roept deze herinneringen in mij naar boven. Zo oud als hij nu is, evenredig zo oud ben ik geworden.
Nu ben ik A. Nu ben ik de persoon die iets kan betekenen in de wereld van een zoekende jongere. Gelukkig is de wereld zelf ook in positieve zin veranderd. Laatst op de Molenmarkt in Wageningen hadden wij met SHOUT een kraampje met informatie. Het gros van de 8 tot 15 jaar oude kids die langskwamen wist uitgebreid te vertellen wat de afkorting LHBTI betekent. Ouders namen ons de woorden uit de mond door hun kinderen voor onze neus te vertellen dat iedereen er mag zijn, dat iedereen erbij hoort.

En toch voel ik mij vreemd als ik ontdek dat ik vroeger stiekem wel een ‘crush’ had op Robert de Niro. Toch voel ik mij vreemd als ik het nu na al die jaren durf te schrijven op dit blog. Zelfs als ik weet dat slechts een handjevol het leest – voornamelijk mensen die mij toch al kennen.

Vorige week maandag was het Bi-Visibility dag. Meer dan een facebook post durfde ik er niet uit te persen. Pas de volgende dag durfde ik eindelijk, na 2 jaar, mijn collega’s een vriendschaps uitnodiging op facebook te sturen. Ook na diverse ruimdenkende lunchgesprekken die ik van de zijlijn aanhoorde beheerst mij de angst en onzekerheid nog steeds. De angst die A mij wilde ontnemen maar die mijn vertrouwenspersonen destijds hebben aangewakkerd. Ik heb ze vergeven. Maar ik hoop van harte dat de huidige generatie er anders in staat en ik hoop dat ik daaraan mijn steentje kan bijdragen.
Ik hoop dat niemand zich iets van Donald aantrekt, en Greta’s woorden juist ter harte neemt.

Vandaar dat ik volgende week, 11 oktober, op Coming Out dag trots vooraan zal lopen op de eerste Wageningse Pride Walk. Mede georganiseerd door ondergetekende. Vandaar dat ik als 41 jarige midlife-crisis-ontkennende bi man nu eindelijk durf te genieten van Robert de Niro.

Met eeuwige dank aan A, die ondanks de bekrompen blikken van de omgeving mijn leven heeft weten te veranderen.