Lief Dagboek.
Een van mijn stokpaardjes – ik ben inmiddels veertig jaar oud, ik mag stokpaardjes hebben vind ik- is eerlijkheid. Het grote nadeel van eerlijkheid is, dat de dingen die je zegt – zo stel ik mij voor- voor de meeste mensen zo herkenbaar zijn, dat ze niet interessant zijn om te lezen.
Gelukkig, lief dagboek, schrijf ik dit alleen voor mijzelf. Dus ik riskeer het… Dus ik kan eerlijk zijn zonder de schroom van eerlijkheid. Ik kan zeggen wat ik denk en voel zonder dat iemand mij dat kwalijk neemt, zonder dat iemand mij beoordeeld op zijn eigen gevoelens.
Ik kan er niets aan doen, mijn overtuiging blijkt rotsvast: De overtuiging dat, vanaf een zekere leeftijd, wij niet ouder worden, ook al doet de tijd alsof dat wel zo is.
Misschien wordt ik wel echt oud. Mijns inziens komt er een punt dat de jeugdige bravoure het zou moeten verliezen van de eerlijkeid, dat een mens met recht zijn woorden zou moeten kunnen gebruiken om honderd jaar ouder te klinken dan hij in werkelijkheid is.
Het gaat niet over mij, dat weet ik wel. Maar precies vanavond raakt het me toch diep dat opnieuw iemand die ik, vrij snel al nadat wij elkaar ontmoetten, als vriend ben gaan zien, getroffen wordt door kanker. Misschien wordt ik wel oud als ik kan zeggen dat ik al vaker goede vrienden aan die vreselijke ziekte kwijt ben geraakt. En dat het mij telkens in meerdere mate raakt. En dat ik vanuit het diepst van mijn hart wens dat het deze keer niet zo zal zijn. Egotripper. Gelukkig is de kans dat het met een sisser af loopt deze keer erg groot.
Desalniettemin. Dat woord bestaat nog dus ik mag het gebruiken. Vooralsnog. Desalniettemin merk ik dat mijn vergrijzende haren zowel mijn taal als mijn gevoel beïnvloeden. Veelal staat mijn commerciële gevoel lijnrecht tegenover mijn menselijkheid. Maar lief dagboek, mijn menselijkheid moet zegevieren. Dus vertel ik je hoezeer ik ervaar, steeds vaker, hoe belangrijk het is om je gevoel, je hart, te volgen.
Hoezeer het essentieel is om eerlijk te zijn. Steeds vaker wordt ik getroffen door het gemak waarmee de ‘jeugdige generatie’ {tranen met tuiten lachende emoji}, mijn eigen kinderen inclus, de ziektes waaraan diverse, in mijn leven belangrijke mensen hun leven hebben moeten laten, gebruiken als uitdrukking van ongenoegen. Onwetendheid.
Vanavond, na de eerste bestuursvergadering met SHOUT (waarvoor ik gisteren de nieuwe site -trots- online gezet heb) zit ik met mijn stomme kop toch weer tot drie uur ‘s nachts een Netflix serie te kijken. Zaterdag moet ik op vakantie. Ja ik heb er zin in, maar mijn hoofd is nog op tien andere plekken.
Bij de eerder genoemde vriend die zijn leven ziet tollen. Ik heb iets vergelijkbaars zelf meegemaakt. Ik weet hoe het is. Dat maakt het niet makkelijker. Maar het gaat niet over mij… Bij de vroegere vrienden die overleden aan Kanker en Aids…. Bij de Netflix serie, waarin een schone dame herontdekt dat ze ook gevoelens voor vrouwen heeft. Ik maak het – andersom- van dichtbij mee. Maar het gaat niet over mij… Bij de goede vriend die zijn wereld opeens op zijn kop ziet staan niet door ziekte maar door liefde! Die ik honderd adviezen zou willen geven wat ik niet doe omdat ik weet dat ik ook maar een simpel mens ben die gewoon zijn best doet… Bij de lieve, nieuwe mensen die ik steeds een stapje meer leer kennen, Rinske, Clio, Kees, Endria, Ruben, mensen die zich allemaal belangeloos inzetten voor weer andere mensen die het bovenstaande in meer of mindere mate meemaken of mee hebben gemaakt en die het niet zo semi-makkelijk in hun leven opnemen als ik pretendeer te doen.
Ben ik aan vakantie toe? Als ik het bovenstaande lees – ja. Maar er is zo veel te doen. Zoveel mensen die om welke reden dan ook hun gevoel niet volgen. Niet dat ik de wijsheid in pacht heb, maar ik doe m’n best.
Elke dag kijk ik met overlopende trots naar mijn oudste zoon die, vijftien jaar oud, na twee jaar diepe ellende, nu vier weken de noordzee bezeilt op een piratenschip. Was ik op die leeftijd maar zoals jij, lieve zoon. Volg je hart. Laat je niet inpakken. Het kan morgen totaal anders zijn dus geniet van het moment. Nu! Niet later! Laat je niet van de wijs brengen lieverd, er is niets, maar dan ook niets, belangrijker dan nu, dan jouw gevoel, dan jouw hart.
Lief dagboek, ik kan niet al mijn vrienden en geliefden die momenteel verkeren in liefde, onzekerheid, onzekerheid in liefde, helpen. Maar ik kan ze wel vertellen dat ik bij ze ben. Met mijn eigen onzekerheid, maar ook met mijn eigen liefde. En, lief dagboek, hoe ouder ik wordt, hoe meer er daarvan lijkt te zijn.
