Mist er iets?
“Is something lacking?”

Een van de eerste dingen die zenleraar Jeff Shore mij vroeg tijdens het een-op-een gesprekje, een jaar of twee, drie geleden. Een zen retreat in het belgische plaatsje Hoepertingen. Niet belangrijk. En toch essentieel.

Vandaag zag ik de film La La Land. De laatste keer dat ik mij herinner wakker te hebben gelegen van een film was in het jaar 1999, toen de film Magnolia, van Paul Thomas Anderson, mij een hele nacht de ogen uit mijn lijf heeft doen janken. Die film zat vol confronterende, herkenbare dingen waar ik mij destijds geen raad mee wist, die mijn gedachtenwereld grondig op z’n kop gooiden.

Vanavond bij La La Land kreeg ik vergelijkbare gevoelens, maar dankzij de fancy intelligente Wiz Lighting die we sinds kort in onze huiskamer hebben hangen gingen mijn tranen op in het blauwe ‘TV Time’ lichtscenario. Niet dat ik ze wilde verhullen hoor… Het grootste verschil met bijna twintig jaar geleden: bijna twintig jaar.

Toch lijkt de tijd zich, naarmate ik ouder word, te comprimeren. Een jaar duurt korter, of er passen meer ervaringen in een jaar. Misschien maken de ervaringen meer indruk, of leer ik er meer van? Als ik ooit nog oud word zal ik daar vast antwoord op kunnen geven en toch, hoe ouder ik word, hoe minder ik in ouderdom geloof.

Bij het zien van een gelaagde film als La La Land komen de herinneringen aan alle gebeurtenissen van afgelopen jaar weer boven. Het was me een heftig jaar…

Het gedwongen, plotselinge maar gelukkig relatief tijdelijke afscheid van een zeer, zeer dierbaar mensje – verdriet en voldoening omdat het afscheid ook thuiskomst herbergt.
Het officieel als Bi uit de kast komen en de verbazing over diverse vriendelijke vooroordelen die toch stiekum blijken te bestaan – ja ik ben gelukkig getrouwd met een vrouw, toch ben ik bi en dat is ingewikkeld maar ook bijzonder, nee het is voor iedereen anders, stereotypes zijn niet toepasbaar.
Het op een afstand zien wegzinken van mijn moeder in een vrolijke vergetelheid en de strijd en vermoeidheid van mijn vader die daarmee gepaard gaan – het langzame afscheid brengt ook de intensiteit van de aanwezige liefde voor het voetlicht.
Het zien opbloeien van mijn oudste zoon die eindelijk zijn plek gevonden heeft en het zien wegkwijnen van mijn jongste die door zijn school als een baksteen in de goot werd geworpen – wetende dat welke kant ze nu ook op gaan, de weg gaat altijd verder in nieuwe richtingen.
De snelle groei van mijn band tot een groep van zeer hoog niveau en tegelijk tot een groep vrienden die hechter en echter voelt dan ik ooit in zo’n groep ervaren heb – in het verleden opgedane ervaringen bieden overduidelijk geen blauwdruk voor de toekomst.

Terugkijkend kan ik de felrode neonlichten die Emma Stone voor de deur van de jazzclub in La La Land symbolisch de doorgang en terugtocht blokkeren goed plaatsen. Ze heeft maar één enkele optie: de club binnengaan. En daar ontmoet ze de liefde van haar leven. Waamee ze niet trouwt en geen kinderen krijgt en niet happily ever after de geschiedenis in danst. Maar uiteindeijk is het goed.

In La La Land zie ik in elk shot de tegenstelling die het beeld geloofwaardigheid geeft, het beeld maakt tot een representatieve weergave van de werkelijkheid. Oud en nieuw, zo ver van elkaar verwijderd, verenigd in een beeld. In een enkele film. De hang naar vroeger en de omhelzing van nu. Niet het een of het ander. Allebij. In meerdere of mindere mate, tegelijkertijd, na elkaar, het maakt niet uit.

Onze levens bestaan uit schakeringen van kleur, aaneenschakelingen van scènes waarin de roze-roodverlichte nachtclubingang zich hoedt voor de blauwe nacht. Sequenties van pastelgetinte luchten en landschappen die samenvloeien als krijttekeningen in de regen. Het ene moment dansen we met de pinguïns, het andere moment kijken we toe hoe de kunst tussen de tegels wegspoelt. Supercalifragilisticexpialidocious.

Ik geef La La land twintig van de vijf sterren. Houd je niet van Jazz? Dan moet je deze film zien, maar ook als je wel van Jazz houdt. Dat zelfde geldt voor dans, musical, romantiek en het leven in het algemeen. Ik heb in geen jaren zo’n goede film gezien. Al zal hij me waarschijnlijk de rest van de nacht nog wakker houden…

Met blijde verwachting stort ik mij op een nieuw jaar, een nieuwe baan en een kleurdoos met nieuwe, verse krijtjes.

“Nothing is lacking.”