Pappa. Mamma. De meest intense woorden op deze aarde. De eerste die we leren, de laatste die we spreken. Als vader weet ik hoe het is om aan de lading van die woorden te moeten voldoen. Onmogelijk en toch zo natuurlijk…
Met twee tieners in huis krijg ik de kans steeds minder om die lading actief te omvatten.
Haar, het, dat wat je misschien god zou kunnen noemen, wil ik danken, omdat ik gelukkig zo nu en dan die kans toch nog krijg wanneer mijn neefje, Benjamin, op bezoek is. Een ouder weet hoe intens die band kan zijn…
Ik realiseer me dat niet-ouders zich misschien benadeeld voelen als ik dit zo schrijf en dat spijt me werkelijk. Om een beeld te krijgen… denk aan de beste, de fijnste relatie die je ooit gehad hebt. Meng daarin al het leed van de wereld en de naderende dood. Meng daarin de weiden met bloemen waar je al dan niet in werkelijkheid met je geliefde in slowmotion doorheen hebt gedanst. Meng daarin de macht van de bergen, de lach van de zon, de eindeloosheid van de zee en de kracht van een enkele, liefdevolle traan.
Dat is de liefde die je kan voelen voor een kind. Jouw kind. En zelfs als het niet echt van jou is, een verschil is er niet.
Daarom los ik op in deze knuffel, krullen tegen mijn wang, tranen in mijn wereld en in mijn ogen en intense liefde en rust in mijn omhelzing.
Intenser, meer compleet dan dit gevoel, is een utopia.
De meest intense liefde.
