Er heerste herfst deze ochtend, toen ik recht vanaf mijn meditatiekussen de deur uit stapte om naar mijn werk te rijden. Ik kon niet anders dan knielen, zwichtend voor de verleiding van bruinrode blaadjes, spiegelend in een verse plas hemelwater.

Wat houd ik toch van dit seizoen.

En terwijl de druppels tegen de voorruit zwiepten en mij het zicht ontnamen bedacht ik me waarom. Dit seizoen is zo uitbundig, maar tegelijk bereid het mij altijd voor op een knussere tijd van bedachtzaamheid en naar binnen keren. Op Texel een weekeind lang kluizenaar spelen en mijn kinderboek redigeren. Met een kaarsje aan gezellig op de bank zitten.

En terwijl de geur van de regen door de luchtfilter de auto binnen sluipt weet ik… dit jaar is het seizoen anders. Al een poos kijk ik terug naar vroegere tijden, baad ik mij in fijne herinneringen, herontdek ik delen van mijn zijn die ik gedurende de afgelopen jaren onbewust in een kastje heb weggestopt. Dit seizoen ontmoet ik nieuwe mensen die ik nog niet kende, maar ook nieuwe mensen in mensen die ik al jaren kende. En oude bekenden in mijzelf die ik ooit gekend heb.

En terwijl de banden van de auto het landschap om mij heen veranderen in een waas van water besef ik dat het tijd wordt om de deuren van de kast weer open te zetten. Wijd open.

En terwijl de goudbruine blaadjes door de lucht zwemmen als sierlijke Koi zie ik het zonlicht dat er doorheen schijnt en besef ik dat ook mijn seizoenen wisselen en dat het tijd is voor een nieuw seizoen, een lang seizoen van avontuur en verdieping en vertrouwen. Ik haal diep adem en grijp langzaam en rustig naar de knop van de kastdeur.

En terwijl een nieuwe herfst gaat bloeien, breekt een lange lente aan.