Afgelopen zondag vierden we het jubileum van Frans van der Aa. Het bouwen van een degelijk, welklinkend accordeon is geen sinicure en Frans doet precies dat nu al 35 jaar. Een hele prestatie! Voor mij was dit jubileum ook een spannende aangelegenheid aangezien mij werd gevraagd het geluid te verzorgen.
Een eerste inspectie van het theatertje en de gesprekken daarna betrokken mij ook deels in de planning van de dag en de belichting. Leuk, maar ook veel werk…
In een ver en grijs verleden, op de Hofplein-theaterschool en ook op de middelbare in Rotterdam heb ik wel lichtplannen gemaakt, maar ik had tot zondag nog nooit met de DMX lichttechniek gewerkt. Hetzelfde geldt voor zaalgeluid mixen. Mijn mix ervaring beperkte zich tot Filmgeluid en audio CD’s mixen en paar keer het geluid van mijn eigen band Tobermore verzorgen met onze spiksplinternieuwe geluidsset.
De afgelopen weken heb ik mij dus ingelezen in de werking van DMX lichttechniek, de werking van de lichtmixer aldaar. Ik heb in die twee weken ook veel bijgeleerd over zaalgeluid mixen, wat in sommige opzichten toch anders is dan CD geluid.
De dag zelf was met vlagen wat spannend omdat er plotseling meer muzikanten opdoken dan in de planning stond, ik moest flink omdenken met aansluitingen en microfoons waardoor mijn zorgvuldige aansluitplanning in de prullenbak belandde.
Pure improvisatie dus die dag, maar met een goed resultaat. Overall was ik tevreden over het geluid en mijn zoon Joris bediende het licht alsof hij het al jaren deed.
Ik was dan ook niet verbaasd dat ik een traantje van trots moest wegmoffelen toen ik hem tijdens ons eigen optreden met Tobermore op het podium vroeg om hem een compliment te geven. Wat worden kinderen snel groot en hoe kan de trots in gelijk tempo meegroeien.
Datzelfde moet mijn vader gedacht hebben toen hij zich snel afwendde, na ons optreden. Ik zag nog net mijn traantje van trots in zijn ogen.
Hij vertelde hoe hij vond dat Tobermore gegroeid was in de afgelopen twee jaar. Hoe hij vond dat ik gegroeid was als muzikant. En hij heeft gelijk, dat wat ik eerst nog niet durfde, is de afgelopen jaren steeds natuurlijker geworden: Openheid. Laten zien wat je voelt en denkt, jezelf durven te geven voor de ogen van anderen.
Want iedereen is hetzelfde. Iedereen zit in dezelfde gevangenis. Daarom is het zo mooi om te zien hoe iemand uit zijn gevangenis kan opstijgen. Is dat niet stiekem wat iedereen het liefste wil? Totale vrijheid?
Mijn tijd bij Harmony Glen voelde vooral tegen het eind erg restrictief, de band was voor een groot deel gericht op prestatie, uiterlijk, show, proberen te voldoen aan een al dan niet fictieve wens van ‘het publiek’. In het begin was dat prima, zelfs noodzakelijk om een gesteld doel te kunnen bereiken. Maar het werd mij meer en meer duidelijk dat voor mij het muziek maken, het leven, ergens anders om draaide. En zo scheidden onze wegen.
Sinds die tijd komt mijn muziek steeds meer vanuit een andere plek. Niet meer vanuit een wens om een effect te bereiken, om groot te worden, maar meer vanuit -en gericht op- mijn gevoel. Een wens om iets moois te doen voor anderen. Een wens om het gevoel, die vrijheid, waar ik zelf steeds makkelijker bij kan, aan anderen te tonen, hen misschien een ook weg te tonen.
Steeds makkelijker durf ik los te laten op het podium, op te gaan in de muziek, een te worden met mijn instrument. Zonder angst voor fouten, zonder zorg over de reactie van het publiek. Ik stel mij open, wordt vrij, licht als een veertje. Daardoor kan ik makkelijk opgetild, gedragen worden door mijn fantastische bandleden.
Zag iedereen maar dat we in hetzelfde schuitje zitten. Dat we allemaal hunkeren naar dezelfde vrijheid. En de grap is, die vrijheid ligt in een bepaald opzicht voor het oprapen. Je hoeft alleen maar de sleutel om te draaien, de deur open te zetten.
Voor mij was een belangrijk onderdeel van de sleutel het schitterende instrument dat Frans voor mij gebouwd heeft.
Niet alleen dat, ook de bandleden van- en mijn geschiedenis bij Harmony Glen, mijn nieuwe tweede familie Tobermore (zoals Angus het zo mooi verwoordde) zijn belangrijke onderdelen van die sleutel.
Maar ook jij, lezer, medemens, jij die dezelfde lucht ademt als ik, jij die dezelfde gevoelens heeft als ik, jij die later ook naar je (geestes)kinderen kijkt en een traantje laat van trots.
Ik houd van jou. En ik wil je bedanken vanuit de grond van mijn hart.
Jij geeft mij de kans om te vliegen.
Ik hoop dat ik dat ook voor jou mag proberen te doen.
