Ik noem haar Fatimah.
Ze had ongeveer mijn leeftijd. Ze ving mijn blik vrijwel meteen met het ene oog dat ze nog over had. Haar gezicht was een lappendeken, alsof de vouwen van haar hijab ermee versmolten waren. Een triest verhaal drukte zwaar op haar rug terwijl ze gebogen door de Lidl scharrelde.
Minuten later stond ze twee plaatsen voor mij in de rij met een broodje en een reep chocolade. Ik glimlachte naar de baby op de buik van het meisje direct voor mij. Ik deed mijn best niet naar Fatimah te staren. Haar misvormde gezicht, haar harde, maar ook schuwe blik. Ik wilde dat ik iets kon doen. Iets om haar te troosten, vertellen dat de wereld echt ook goede kanten heeft. Hoewel… ze ziet me aankomen!
Toen ze de €1,35 moest afrekenen vroeg ze enigszins beschaamd of ze de chocolade reep toch achter kon laten, betaalde €0,35 en vertrok met haar broodje.
En toen gebeurde het. Het meisje met de baby vroeg of zij de achtergelaten chocoladereep dan mocht kopen. Mijn hart maakte een sprongetje. Zou het? Met de chocoladereep in de hand spoedde het meisje met de baby de deur uit. Zelf was ik net op tijd buiten om te zien hoe ze zich in het bushokje aan de overkant van de straat naast Fatimah op het bankje liet zakken en haar de chocoladereep aanbood. De rest heb ik niet gezien omdat de tranen mijn blik vertroebelden.
foto door Angela Sevin
