Gisterochtend sprongen Angus McGalligan en ik fris en fruitig ons bed uit om het vliegtuig naar Ierland te nemen voor een paar dagen Fleadh Cheoil, de All Ireland Championships voor Ierse folk. 

English translation follows when I’m back home 😉

De reis ging voorspoedig en even later stapten wij uit de trein in Ennis. 

Een vrolijke drukte spreidde zich uit over het hele centrum, voor elke oneven winkelpui stond een groepje kinderen muziek te maken in de stralende zon. Een geweldige en gemoedelijke sfeer. 

We besloten om eerst wat te eten en een pintje Guinness te nuttigen om wat te ontreizen maar halverwege de maaltijd kregen we al bericht van André en Maria Jansen dat ‘the craic* was on’ in O’Halloran’s bar in Parnell street. We werkten rustig onze maaltijden naar binnen en verkasten toen rond half vier s’middags naar O’Halloran’s. 

We waren iets te laat, de craic was alweer off, alle muzikanten waren vertrokken en alleen wat verdwaalde locals hingen nog aan de bar.  Dus dronken we een pintje met onze vrienden uit Nederland en besloten uiteindelijk toch onze instrumenten even uit te pakken. 

Het duurde niet lang of er schoven andere muzikanten aan. De craic was weer on! De kroeg stroomde vol. De barman vierde feest en de Guinnes vloeide rijkelijk. En toen waren wij als Nederlander en half Ier opeens sessieleider in een Ierse kroeg tijdens het meest prestigieuse muziekfestival in het land. 

Waar ik een beetje angst voor had toen we op het vliegtuig stapten was dat ik niet of nauwelijks zou kunnen meespelen. Om een of andere reden heb ik altijd een beetje het idee van mezelf dat ik maar wat zit te prutsen op die trekzak. Ik kan een paar deuntjes goed spelen maar een hoop bluf ik voor mijn gevoel ook gewoon mee. En dat is dan repertoire dat in Nederland veel gespeeld wordt, ze zouden in Ennis toch vast een compleet ander repertoire hebben. 

Maar toch zat ik daar te spelen, van vier uur s’middags tot 23:00 s’avonds met twee keer vijf minuten pauze. In die tijd heb ik drie deunen niet meegespeeld. Wat kan je toch een verkeerd beeld van jezelf hebben… De bijna 20 jaar dat ik nu Iers speel werpen zo langzamerhand toch hun vruchten af. Het is tijd om mijn zelfbeeld weer eens wat te passen. Het werd een stomende sessie in een stampvolle kroeg met veel lachende gezichten. Angus en ik gingen helemaal los en kregen de Ieren – die in hun manier van muziek maken vaak toch vrij gereserveerd zijn- helemaal mee. Wat een feest! 

De avond was helemaal compleet toen Angus en ik ons dampend en uitgespeeld de pub uitgeworsteld hadden en we onderweg naar huis diverse keren werden aangesproken. “Great music guys!” en “Where are you playing tomorrow?” en “Best session I’ve heard in years!”

Dat soort vriendelijkheid doet een mens goed, het is een geweldige boost voor je zelfvertrouwen maar vooral ook in energie. Als ik al wat moe was van de gewone dagelijkse sleur, dan is die moeheid nu volledig verdwenen. Ik heb er weer zin in! 

We hebben gisteren een hoop nieuwe vrienden gemaakt dus als je toevallig in Ennis bent: we zitten vanavond met al die vrienden weer in O’Halloran’s op Parnell Street. En je kan er zeker van zijn: the Craic will be mighty!

* Craic is bij gebrek aan betere vertaling een Ierse uitdrukking voor ‘plezier’ of iets leuks dat aan de gang is.