Het leven als muzikant brengt je op de vreemdste plaatsen, laat je verrassende dingen beleven! Een bijzondere ontmoeting en mooie leermomenten kleurden mijn dag gisteren op een zeer positieve manier:

Het Internationaal Shanty Festival ‘Bie Daip‘ in Appingedam bestaat al dertien jaar, voor ons is het dit jaar de eerste keer dat wij meedoen. Gekleed in onze kostuums liepen wij door het stadje toen we werden aangesproken door een fotograaf van de lokale krant. Hij had nog een leuke foto nodig van het festival, maar zijn deadline kwam eraan en het festival was nog niet echt begonnen. Of wij voor hem wilden poseren. Tegen dat soort gratis reclame zeg je natuurlijk geen nee, dus een uur later togen wij met onze instrumenten naar de brug langs de beroemde ‘Hangende Keukens‘ van Appingedam.

Op de brug pakten wij onze instrumenten uit voor een paar deuntjes voor de fotograaf, toen achter ons een van de raampjes van zo’n hangende keuken open ging en een man met een cowboyhoed op ons vroeg of we muziek gingen maken. Hij nodigde ons toen uit om na de foto bij hem langs te komen om binnen wat te spelen, hij zou dan wat drinken inschenken. Wij dachten eerst dat het een café was, maar toen we de hoek om liepen bleek het een woonhuis te zijn, de deur stond verwelkomend open.

Wij voelden al dat dit wel eens zo’n leuke ontmoeting zou kunnen worden, dus met een grote glimlach droegen wij onze instrumenten naar binnen. Daar ontmoetten wij Matté. Een bijzondere man van 18 jaar oud, met heldere, doordringende ogen met een permanente twinkel erin, een huis vol prachtige antiek dat toch een moderne adem had.

We speelden heerlijke deuntjes, Matté ging al dansend en meezingend uit zijn dak en vertelde tussendoor boeiende verhalen over zijn reizen over de hele wereld als onderzoeker. Over hoe hij in Laos het buddhisme had leren kennen, hoe de mensen daar zo aardig waren en dat hier in Nederland, met 16 miljoen mensen, het toch moeilijk is om echt aardige mensen te vinden. Wij leven allemaal zo langs elkaar heen, alleen geïnteresseerd in onze eigen kleine, uiteindelijk niets betekenende egoistische zoektochtjes.

Ik dacht terug aan het moment op de brug dat Niels mijn bodhrán bespeelde en per ongeluk mijn bodhrán stokje in het water lanceerde. Het was mijn favoriete stokje, waarmee ik al ruim tien jaar de bodhrán bespeel, het enige op de wereld, speciaal voor mij gemaakt. Daar ontdekte ik in hoeverre al die meditatie toch al invloed op mij gehad heeft. Waar ik vroeger wellicht teneergeslagen geweest was en me af had gevraagd of ik het nog terug zou kunnen vinden, kon ik nu alleen maar lachen om de maffe manier waarop het stokje plotseling uit Niels’ hand schoot, zich een weg baande tussen de planken en kieren van de brug terwijl iedereen met snelle voeten probeerde het stokje tegen te houden. Toen was het weg. En dat was dat. Geen seconde spijt, verdriet, boosheid of wat je dan ook zou kunnen voelen. Geweldig!

Matté wekte bij mij dezelfde indruk. Vrij bewoog hij zich tussen serieuze verhalen en uitzinnige feestvreugde, daar in zijn eentje dansend in de woonkamer, en zijn rust en vrolijkheid straalde over ons allemaal uit. Zoals wij gezien hebben zijn er ook in Nederland nog genoeg aardige mensen te vinden.

Dank, Matté, voor deze speciale ontmoeting.