Zondagavond kwam ik thuis van een optreden met Harmony Glen op de Gothic & Fantasy beurs in Rijswijk. Het was een heerlijk optreden en ik voelde me energiek maar rustig toen ik de sleutel van mijn voordeur omdraaide. Vrouw en kinderen spenderen de herfstvakantie bij Opa, dus deze week heb ik het huis voor mij alleen. Vrienden en collega’s raadden me aan om er gebruik van te maken en lekker een week pizza te eten, films te kijken en bier te drinken. Een weekje lekker ‘mannelijk’ ongezond. Voor mij werkt zo’n week ‘vrij’ precies andersom. Groene asperges. Hmmm! Op tijd naar bed! Even bijkomen.

Ik gaf zondag avond wel toe aan een ingeving om even de TV aan te zetten terwijl het eten stond te pruttelen en daar viel ik midden in het programma ‘Extreme Home Make-over’: Een schreeuwerige Amerikaan van wie ik de naam vergeten ben, stuurt in dat programma families die het moeilijk hebben op een korte vakantie. Terwijl zij weg zijn bouwt hij met een team vakmensen en de complete buurt een huis helemaal om, of soms bouwt hij zelfs een nieuw huis, waarin het betreffende gezin een beter leven kan hebben. Om een of andere reden heeft het zien van de blijdschap van die mensen als ze hun nieuwe huis zien op mij vrijwel altijd dezelfde uitwerking: Binnen de kortste keren zit ik in tranen op de bank. Zo ook afgelopen zondag.

Ik googlede [icon color=”Accent-Color” size=”tiny” image=”icon-signout”] naar aanleiding van die ervaring zondagavond de zin Echte mannen huilen. De resultaten voegden allemaal het woordje ‘niet’  toe.

Toch, er zijn regelmatig momenten dat ik het niet droog houd. Bij het horen van sommige klezmer liederen en bepaalde klassieke muziekstukken, bij het zien van een gevoelige film of wanneer ik in de krant lees over hoe iemand compassie toont voor zijn medemens. Extreme Home Make-over, hoewel het natuurlijk erg commercieel is, valt in de laatste categorie.

Ben ik geen echte man? Wat is een echte man eigenlijk?

Vanuit Zen perspectief kan je zeggen dat er niet zoiets als een ‘echte man’ bestaat. In alle culturen, in alle hoeken van de wereld, voert een ander concept van ‘man’ de boventoon. Geen van die concepten is juist. Geen van die concepten is verkeerd. Een ding waar je relatief zeker van kan zijn is dat in alle delen van de wereld, de man zo’n ding tussen zijn benen heeft hangen.

Vandaag werd mij gevraagd om muzikant te worden in een project dat Bosnische Sevdah muziek gaat uitvoeren. Dat was een muziekstijl die ik niet kende, maar een snelle search op Spotify bracht mij bij het album Cafe Sevdah van Mostar Sevdah Reunion. Ik zette het album aan terwijl ik doorwerkte, maar moest bij het horen van het nummer Otkako je banja luka postala (spotify link) algauw mijn uiterste best doen mijn emoties onder controle te houden. Ik laat me liever gaan, zo is het nu eenmaal, maar op kantoor zijn er grenzen.

Ik hoefde dan ook niet lang na te denken voordat ik ja zei. Ik hoop alleen wel dat het spelen van de muziek net iets anders werkt dan ernaar luisteren. Ik ben tenslotte, volgens onze westerse visie, kennelijk geen echte man. Facebook gaf me vanochtend gelukkig een goede optie als alternatief: —  feeling human.

Foto: M. Hassan