Terwijl ik gisteren mijn bril vasthield en met een slordige 100km per uur naar beneden stortte van 48 meter hoogte, vroeg ik mij af wat precies de aantrekkingskracht is van achtbanen.

Wat is het dat ervoor zorgt dat mensen zich laten vastbinden in snelle treintjes om met de handen in de lucht gillend door elkaar geschud te worden. Een korte zoektocht op Google leverde een stuk op van Kristianne Roest waarin zij, na een aantal zeer interessante feiten* over de geschiedenis van de achtbaan en het effect van de snelheid, wendingen en G-krachten op het menselijk lichaam concludeert: “De echte motivatie om in een achtbaan te gaan is dus moeilijk te achterhalen.”

Ik denk dat de mens met het opzoeken van dit soort ervaringen probeert een staat te bereiken van rust of liever eenheid met het moment. Er gaat geen moment voorbij dat wij, als mens, aan het denken zijn. Geen seconde zonder gedachten. Om gek van te worden, wanneer je erop let. Als je een tijdje bezig bent met Zen meditatie gaat deze eeuwige gedachtenstroom steeds meer opvallen, maar je leert ook om de gedachten makkelijker los te laten, tot er een moment komt dat je merkt dat het rustig is in je hoofd. Gedachten blijven komen en gaan, maar ze raken je kern niet meer, verstoren je rust niet meer. Dat is het moment dat je kan gaan kijken naar de wereld om je heen en hem kan ervaren zonder dat hij verstopt wordt achter een filter van ideeën, meningen en beoordelingen.

In zijn podcasts tipt Eshu Martin van ZenWest.ca het onderwerp van onze directe ervaring van het moment regelmatig aan. Na een lange zin met een wellicht expres ietwat eentonige klank, schreeuwt hij plotseling door de zendo. Zelfs als je in je auto naar die podcast zit te luisteren, op weg naar een band repetitie, schrik je daarvan. Eshu gaat verder: “Op het moment van de schreeuw, is er alleen de schreeuw. Alleen de directe ervaring. Daarna pas komt de schrik, de reactie.” En zo is het volgens mij ook met achtbanen of andere ‘kicks’. Op het moment dat je van een brug springt met een elastiekje aan je voeten, of zoals ik gisteren, in twee seconden met een versnelling van 0 naar 80 kilometer per uur wordt weggeschoten, staan ook je gedachten even stil. Het enige dat er op dat moment bestaat, is je acute, directe ervaring. Heerlijk is dat! Natuurlijk is de menselijke geest krachtig genoeg om luttele seconden na dat moment de werkelijkheid weer te gaan inkleden met waarden: “Wat geweldig!” of “Ik ga dood!” En vaak overstemt dat het initiële gevoel van … waarvan? Leegte? Niets-heid? Eenheid?

Normaal ben ik ook wel gecharmeerd van achtbanen, helaas liet mijn lichaam het gisteren een beetje afweten en liep ik het grootste deel van de dag met een enigszins misselijk gevoel door Walibi World. Toch, toen ik ‘s avonds weer op mijn meditatie kussen zat, was de achtbaan weer daar. Het toppunt van nu.

* De oudste achtbaan komt uit 17e eeuws Rusland! Meer…

Foto boven door Naqua
Foto hiernaast door Ben Schumin