Een oud spreekwoord zegt “Het gaat er niet om te wachten tot de storm voorbij is, maar om te leren dansen in de regen”. Nu ben ik muzikant en het is algemeen bekend dat muzikanten niet kunnen dansen…

Bovenstaande foto heb ik totaal onverantwoord gemaakt terwijl ik vanochtend naar mijn werk reed. Het was een echte Hollandse winterochtend: Donker, regenachtig, dertien graden. Het kriebelde al toen ik voor het stoplicht wachtte en het rode schijnsel duizend keer weerspiegelde in de kleine druppeltjes op mijn voorruit, maar toen ik bij de Jumbo uit de auto stapte om snel even mijn lunch te halen trof het me vol op de borst: Het was een echte Hollandse winterochtend!

De geur van vochtige straatstenen zette de knop definitief om en [pq]ik wist dat het tijd was om croissantjes te kopen[/pq]. Enkele minuten later stond ik weer buiten met een zakje croissantjes. Zachte motregen op mijn gezicht, het zwaailicht van de straatveger op mijn netvlies. In plaats van in de auto te stappen liep ik het plein op, dat verlaten, grijzige parkeerplein in Veenendaal zuid.  Voor de deur van de drogisterij krulden de covers van de puzzelboekjes vochtig om. De man van de vishandel sloeg achter een klein, geel verlicht raampje nog snel zijn laatste slok koffie achterover. Het TL licht van de Aldi stroomde koud over het plein.

Als je zo in de motregen loopt terwijl de wereld opstart, smaakt een croissantje extra lekker. Dan is alles opeens zo dichtbij dat er geen grens meer is tussen jou en alles om je heen. Totale intimiteit. De ruimte om je heen vergroot zich tot in het oneindige, gedachten en gevoelens worden wat ze zijn: oppervlakkige moddervlekjes die wegspoelen in de stroom van de wereld. Geen storm, geen regen. En in die stilte danst alles met elkaar in een juichende, wervelende dans.

En ik dans mee, mijn croissantje in de hand.