Na een heerlijk ontbijt bij de zus van Maria thuis settelden we ons in Moroney’s waar eerder deze week goede sessies aan de gang waren. De bar was nog bijna leeg dus ruimte genoeg om lekker muziek te maken.
Even later zat de bar vol en waren er veel muzikanten aangeschoven. Een deel van onze nieuwe vrienden; André natuurlijk, maar ook John Whelan uit Ennis, Katy McLoughlin uit Australie, Sergio en Nicolai uit Argentinië. Bij toerbeurt haalden we een frisse neus of wat eten, foto hierboven is de popup frietshop die iemand in zijn garage gemaakt heeft en die ook dienst doet als schuilhut als de regen te erg wordt.
Het was een fijne sessie totdat er mensen begonnen aan te schuiven die eigenlijk niet zo goed konden spelen. Daar moet natuurlijk ook plaats voor zijn op een sessie, dat is een belangrijk leerproces in de trad muziek, maar als de ene na de andere valse of gehakkelde tune gespeeld wordt is de lol er zowel voor publiek als muzikanten snel vanaf. We kregen deze plotselinge omkeer helaas niet meer teruggedraaid dus besloten we te vertrekken.
Ennis was vol. Het woord dat je iedereen hoorde zeggen was ‘packed’, de regen die constant aanhield hielp ook goed om mensen de pubs in te jagen. Met geen mogelijkheid kon je nog een pub in komen.
Het reddende SMSje kwam op tijd, we werden uitgenodigd om wat tunes te komen spelen in het Treacy West County hotel, de uitvalsbasis van veel van de competitie deelnemers.
We kwamen terecht in een volgepakte hotellobby waar alle jonge muziek kampioenen bijna neus aan neus muziek zaten te spelen. Voor outsiders als wij een warm bad vol mooie nieuwe tunes. Er werd wat plaats gemaakt en zo zaten we midden tussen de winnaars (en verliezers) te sessieën.
Toch viel me weer op hoe de jeugd de muziek bijna gebruikt als een soort social app op hun telefoon. Ze spelen een paar noten van de tune, stoppen dan even met spelen om wat tegen hun vrienden te zeggen en spelen dan weer verder. Technisch zijn ze vaak heel erg goed maar ze spelen zonder echte interesse of gevoel. Het gaat meer om de plaats die ze op de wedstrijd halen dan om de muziek, zo lijkt het wel. Het resultaat is een halve, slappe, ongeinteresseerde sound zonder leven of gevoel.
Angus en ik besloten om nog een afscheidspintje te gaan halen in het centrum van Ennis. We namen afscheid van Sergio en Nicolai en de andere muzikanten en doken de stad weer in.
Alle trad was verdwenen, vrijwel geen goede Ierse livemuziek meer in de café’s. Karaoke en disco. De straten waren bezaaid met plastic pintglazen en zeer dronken mensen.
Volgende keer bezoek ik weer een kleiner trad festival dat echt op sessie’s en optredens gericht is zoals Feakle, want stomende sessies van s’ochtends tot s’ochtends zijn hier echt niet te vinden.
We besloten dat het klaar was en zijn ons bed in gedoken.
Het is een fijne week geweest, we zijn een berg vrienden, ervaringen en tunes rijker en reizen nu met een voldaan gevoel richting Dublin om vanvond weer lekker in ons eigen bed te kunnen ploffen.
De fleadh is voor ons nu voorbij, de tunes zullen nog wel even blijven nagalmen.
