De bloeiende rhododendrons staken fel af tegen de donkergrijze lucht toen ik vanmiddag naar huis reed. Het deed me denken aan een stukje uit de documentaire over Oliver Sacks, waarin hij op een tropisch eiland beschrijft hoe hij een bloem zag. Hoe de paarse kleur van die bloem hem overweldigde, hoe hij nog nooit in zijn leven zoiets gezien had.

Een schril contrast met het onderwerp dat uit mijn radio schalde en mij in mijn buik stompte met een koperen boksbeugel.
Morgen is er in Ierland een referendum over het legaliseren van abortus. Wat mij zo verscheurt is dat mijn lieve Ierland op zoveel punten zo progressief is. Ik kan er werkelijk niet bij dat precies dit onderwerp daar zo’n zaak van dood en leven is.

We kunnen er kort over zijn. Niemand, niemand kan weten wat het behelst, niemand kan weten wat de impact is van de keus, zonder die van dichtbij te hebben meegemaakt. Hoe kan een weldenkend mens durven te beslissen over het lot van een ander zonder de ins en outs te kennen?

Lang dacht ik voorstander te zijn. Toen opeens dacht ik dat ik het niet meer wist. En feitelijk denk ik dat nog steeds. Beide kanten heb ik gezien van heel dichtbij, beide opties, als het opties zijn, hebben waarde en een even zo grote impact. Beide veranderen de koers van meerdere levens in een keer, ten goede en ten kwade ineen.

Tegelijk verschrikkelijk en bevrijdend, verscheurend en het licht aan het eind van de tunnel op een enkel moment, in een enkel ogenblik. Niet iets waar een buitenstaander een zinnig woord over kan zeggen.

Een onderwerp als dit, daar is geen voor of tegen over mogelijk. Vrijheid en wijsheid zijn de enige zaken die hier iets over kunnen zeggen. 

Jaren geleden schreef ik dit nummer, opgenomen met Harmony Glen op de cd Where the Wind Blows.

Ik wens de Ieren veel wijsheid en veel vrijheid. Mogen zij over wie beslist wordt hun stem dubbel laten horen.